پایگاه خبری صدای زنجان نیوز/ بیش از 6 سال از معارفه حجت‌الاسلام مختار کرمی به‌عنوان مدیرکل اوقاف استان زنجان می‌گذرد، اما طرح جامع امامزاده سید ابراهیم (ع) همچنان در حد وعده و تیتر باقی مانده است؛ طرحی که با وجود تبلیغات گسترده، نه‌تنها به مرحله اجرا نرسیده، بلکه تناقض‌گویی‌ها و بلاتکلیفی‌ها، امید افکار عمومی به تحقق آن را کمرنگ کرده است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ حجت‌الاسلام مختار کرمی ۲۶ شهریور ۱۳۹۸ به‌عنوان مدیرکل اوقاف و امور خیریه استان زنجان معارفه شد؛ مدیری که یکی از مهم‌ترین پرونده‌های پیش‌روی او، تعیین تکلیف «طرح جامع و تفصیلی امامزاده سید ابراهیم (ع) زنجان» بود. طرحی که از همان سال‌ها با تیترهای پرطمطراق وارد رسانه‌ها شد و وعده‌های متعدد «آغاز قریب‌الوقوع»، «بازبینی»، «در انتظار تأیید کمیسیون ماده 5» و «نیازمند اعتباری بالغ بر ۱۰۰ میلیارد تومان» را به خود دید، اما امروز و پس از گذشت سال‌ها، همچنان در نقطه‌ای ایستاده که بیش از آنکه نشانی از اجرا داشته باشد، یادآور چرخه‌ای از تکرار و تعلیق است.

کافی است مروری کوتاه بر تیترهای منتشرشده در سال‌های گذشته داشته باشیم؛ هر بار خبری از «آغاز اجرای طرح جامع» به گوش می‌رسد، اما در میدان عمل، نشانی از یک گام مؤثر و پایدار دیده نمی‌شود. پرسش بدیهی افکار عمومی نیز همین‌جاست: اگر طرحی این‌همه سال در دستور کار بوده، کدام بخش آن به نتیجه رسیده است؟

تناقض‌ها زمانی پررنگ‌تر می‌شود که اجرای طرح، منوط به «فروش قبر» در آستان مقدس عنوان می‌شود و تیتر «فروش قبر تنها راه اجرای طرح جامع امامزاده سید ابراهی (ع)» در رسانه‌ها می‌نشیند. این گزاره، نه‌تنها با شأن اجتماعی و مذهبی امامزاده محل سؤال است، بلکه عملاً نشان می‌دهد که پس از سال‌ها برنامه‌ریزی و وعده، هنوز مدل تأمین مالی شفاف، پایدار و قابل دفاعی برای طرح وجود ندارد. آیا واقعاً تنها راه توسعه یک آستان مذهبی، اتکا به فروش قبر است؟ و اگر چنین است، پس جای نقش نهادهای بالادستی، موقوفات، سرمایه‌گذاری‌های مشارکتی و ظرفیت‌های اقتصادی شهر کجاست؟

نتیجه این تناقض‌گویی‌ها، چیزی جز فرسایش اعتماد عمومی نبوده است. امروز بسیاری از مردم زنجان، به‌ویژه آنان که سال‌ها پیگیر این طرح بوده‌اند، از «نبود انگیزه و اراده جدی» در مدیریت اوقاف سخن می‌گویند. ناامیدی اجتماعی، محصول مستقیم فاصله میان گفتار و کردار است؛ فاصله‌ای که در این پرونده، هر سال عمیق‌تر شده است.

در کنار این بلاتکلیفی کلان، اجرای طرح‌های جزیره‌ای نیز بر ابهام‌ها افزوده است. راه‌اندازی چایخانه و سقاخانه در محدوده امامزاده، بدون آنکه به‌طور شفاف مشخص شود آیا این اقدامات با طرح جامع همخوانی دارد یا خیر، پرسش‌برانگیز است. اگر روزی اجرای طرح اصلی آغاز شود، آیا این فضاها باید دوباره تخریب شوند؟ و اگر چنین است، هزینه این تصمیم‌های مقطعی را چه کسی می‌پردازد؟

از سوی دیگر، طرح درمانگاهی که قرار بود بخشی از خدمات اجتماعی این مجموعه باشد، سال‌هاست در حالت تعلیق مانده و در عمل، اداره اوقاف شهرستان همچنان در محل مستقر است؛ وضعیتی که نه به نفع طرح است و نه پاسخ روشنی برای افکار عمومی دارد. همچنین تخریب دو مدرسه در راستای اجرای طرح تفصیلی، که امروز تنها به‌عنوان پارکینگ مورد استفاده قرار می‌گیرند، نمادی آشکار از مدیریت معلق پروژه است؛ هزینه‌ای اجتماعی که پرداخت شده، اما دستاوردی متناسب با آن دیده نمی‌شود.

پرونده طرح امامزاده سید ابراهیم (ع) امروز بیش از هر چیز، نیازمند شفافیت، زمان‌بندی دقیق و پاسخگویی صریح است. مردم زنجان دیگر با تیترهای تکراری قانع نمی‌شوند؛ آنچه مطالبه می‌شود، ارائه گزارشی روشن از وضعیت واقعی طرح، موانع اجرایی، منابع مالی و تعهدات مشخص مدیران است. اگر اراده‌ای برای اجرا وجود دارد، باید در قالب اقدام ملموس دیده شود و اگر ندارد، صادقانه اعلام شود تا این پروژه بیش از این سرمایه اجتماعی شهر را فرسوده نکند.

مدیریت اوقاف استان زنجان در برابر این پرسش ساده اما جدی قرار دارد: پس از سال‌ها وعده، طرح امامزاده سید ابراهیم (ع) دقیقاً در کجای مسیر اجرا ایستاده است؟ پاسخ به این پرسش، نه با شعار، که با عمل سنجیده و مسئولانه معنا پیدا می‌کند.